Wspaniała podróż głębi ostrości (DOF) od obiektywu do obrazowania

Podczas fotografowania obiektu, używany obiektyw często przyjmuje formę grupy soczewek, aby wyeliminować aberracje i zoptymalizować efekt obrazowania.

W modelu ścieżki optycznej można to przybliżyć jako pojedynczą soczewkę. W procesie obrazowania, zgodnie z właściwościami soczewki, związek między odległością obiektu a odległością obrazu spełnia wzór cienkiej soczewki.

Gdy odległość obiektu wzrasta, odległość obrazu odpowiednio maleje. W aparacie, ponieważ pozycja detektora jest stała, gdy obiektyw jest ustalony, często uzyskuje się optymalną odległość obiektu, czyli odległość roboczą aparatu.

Gdy obiekt porusza się do przodu i do tyłu w optymalnej odległości roboczej, punkt obrazowania również będzie poruszał się do przodu i do tyłu detektora i nie może być wyraźnie ustawiony na detektorze, więc obraz jest rozmyty.

Powstała okrągła plamka nazywana jest kręgiem rozmycia, a odległość, która nadal może zapewnić, że obraz może być rozróżniony po przesunięciu do przodu i do tyłu, nazywana jest głębią ostrości. Głębia ostrości składa się z przedniej głębi ostrości i tylnej głębi ostrości.

Gdy obiekt znajduje się na granicy głębi ostrości, rozmiar kręgu utworzonego na detektorze jest maksymalnym dopuszczalnym kręgiem rozmycia.